Transmisja przybierająca formę eksperymentu wykorzystuje technikę ASMR dlatego zaleca się odtwarzanie transmisji korzystając ze słuchawek audio.
Transmisja wernisażu odpowiednia dla widzów powyżej 16 roku życia.
„Najgorsze to literackie kombinacje, czyli zmurszałe życie książkowe. I tak wkoło, ludzie bija głową w mur. Wykształceni: cytaty, cytaty…ten powiedział to, a tamten tamto. Molowe autorytety”. [Maksymilian Brożek, Zapiski ze szkicownika]
Wbrew opinii Maksymiliana Brożka wypowiedzi Artysty to On sam, a wypowiedzi Kuratora to wielogłos filozofów, krytyków i historyków sztuki oraz artystów:
Martin Heidegger
Oscar Wilde
Andrzej Osęka
Heinrich Wölfflin
Jacob Burckhardt
Fiodor Dostojewski
„BROŻEK INTYMNY”
(scenariusz-transkrypcja)
WSTĘP
Wszystko teraz zależy od pierwszego kroku, wszystko polega na domyślaniu się, jak postawić pierwszy krok, jak wykonać pierwszą kreskę, aby zwrócił się ku niej wzrok i nieufne oblicze widza.
AUTOPORTRET
ARTYSTA:
Co to jest malarstwo?
Gdzie pobudka?
Kto kogo zapładnia?
ARTYSTA:
- [Malarz] może zapłodnić kobietę fizycznie. To mogą miliony. Nawet kurwę. (to ciało)
- [Malarz] może zapłodnić też inaczej kobietę, tylko nie kurwę ( to intelekt)
KURATOR:
„Dzięki czemu i przez co artysta jest tym, czym jest?”. Heidegger odpowiada, że dzięki dziełu: „Artysta jest źródłem dzieła. Dzieło jest źródłem artysty. Żadnego z nich nie ma bez drugiego”. A relacja artysta-dzieło opiera się z kolei na trzecim elemencie: sztuce. Sztuka natomiast jest przecież najintensywniejszą w świecie odmianą indywidualizmu. I właściwie wyraża się to już w linii, która bez względu na narzędzia, zawsze zawiera w sobie „charakter pisma” malarza, rysownika.
PORTRET
ARTYSTA:
Zewnętrzne + wewnętrzne = prawda
KURATOR:
Kreska, linia może wydobyć z konturu wartości emocjonalne. Jest to kształt niezmiernie czuły, zdolny do wygrywania wielu melodii. Ktoś zresztą porównał linię do struny, ze względu na jej skalę możliwości. Może dlatego tak niesłychanie pociągająca jest skryta w linii portretu tajemnica wewnętrznej, psychologicznej głębi.
Każda najdrobniejsza nawet linia ma swą indywidualną, własną historię, stanowi kształt, zastygły może, lecz kształt, w którym zamknięte zostało czyjeś życie, jedyne, niepowtarzalne. Zresztą – nawet zastygłe – linie te zdają się poruszać, falować, drgać, kurczyć, niby końce nerwów.
AKT
ARTYSTA:
Zjawiska – zdarzenia pozornie przemijają.
Nic nie mija – zostają odbicia.
KURATOR:
Równomiernie mocne i jasne ograniczenie bryły wywołuje w obserwatorze przeświadczenie, że mógłby jej niemal dotknąć, a modelujące cienie tak ściśle łączą się z formą, że wprost prowokują zmysł dotyku. Obrysowanie postaci równomiernie dokładną linią ma coś z przedmiotowej namacalności. Czynność oka równa się czynności ręki która dotykając przesuwa się wzdłuż ciała .
KOMPOZYCJA
ARTYSTA:
Kresce odpowiada barwa.
Barwie głos, dźwięk.
Myśl nie ginie,
Dźwięk nie ginie.
Czasu, przestrzeni nie ma.
KURATOR:
Każde skończone dzieło sztuki jest czymś tak uformowanym jak organizm. Jego najbardziej istotną cechą jest charakter konieczności: nic nie może być zmienione ani przesunięte, lecz wszystko musi być takie jakie jest. Ten określony układ plastyczny, stanowi wynik harmonijnego rozwoju lub też gwałtownych starć z takimi lub innymi deformującymi siłami, zamierzonego lub przypadkowego procesu twórczego, który staje się dla artysty swoistą spowiedzią i ujawnia ostatecznie jego własne niepokoje, tęsknoty, obsesje i ideały.
ZAKOŃCZENIE „Widziano zawsze tak, jak widzieć chciano”. Sztuka posiada własną specyfikę. Ale dzięki temu właśnie, że tu, na podstawie czystego widzenia, wydobywa się stale nowe formy ujęciowe, sztuka w najwyższym stopniu jest zjawiskiem twórczym. Ogólnie zatem biorąc, związek sztuk z całokształtem kultury wyraża się, zaledwie w sposób luźny i płytki. Sztuka ma swoje własne życie i swoją własną historię.
